Nu Jessa 1 jaar is, neem ik niet alleen afscheid van haar babytijd. Ik neem, jawel, ook afscheid van mijn kolf!

Toen ik zwanger was wist ik het al: ik wilde gaan proberen borstvoeding te geven. Proberen, want in mijn omgeving heb ik genoeg verhalen van moeders gehoord bij wie borstvoeding om welke reden dan ook niet lukte. Ik nam me dan ook voor om het te proberen, lukte het niet dan wilde ik mezelf niet tot het uiterste drijven. Ik vond dat elke druppel ‘vloeibaar goud’ mooi meegenomen was. In mijn geboorteplan nam ik op dat ik wilde dat Jessa zelf naar de tepel zou zoeken na de geboorte. Maar de geboorte liep iets anders en met iets meer stress dan ik van tevoren had bedacht, dus ook dit deel van mijn geboorteplan viel in het water. Jessa werd onder begeleiding richting tepel gedirigeerd. Zodra zij zich voor de eerste keer in me vastbeet, beet ik me erin vast dat ik wilde dat dit ging lukken.

Ik heb vaak gedacht dat het toch gek is dat zoiets natuurlijks zoveel hulpmiddelen nodig heeft. Want zeker de eerste periode verliep de borstvoeding bij mij niet erg soepel. Het aanhappen lukte niet goed, waardoor Jessa in haar tweede nacht 11% was afgevallen. Te veel dus en ik voelde me mega schuldig. Het circus aan hulpmiddelen werd uit de kast getrokken. Neusspray om de toeschietreflex op te wekken, koelcompressen voor de kloven door het verkeerde aanhappen, een bakbeest van een kolfapparaat om de productie te stimuleren en uiteindelijk tepelhoedjes die de oplossing van het probleem bleken. Maar toen het eenmaal liep, liep het ook! En ondanks dat ik van tevoren had geroepen dat ik niet wist of kolven op werk iets voor mij was, kwam er een kolf in huis en ging ik weer 32 uur werken. Ik stelde mijn doelstellingen bij en wilde Jessa 6 maanden fulltime borstvoeding geven. Na 6 maanden zouden we starten met bijvoeding en dan zouden we wel weer kijken hoe het verder zou gaan…

Maar na 6 maanden wilde ik eigenlijk niet stoppen. Waarom zou ik overstappen als de borstvoeding nu zo goed liep, en Jessa het er zo goed op deed? Ik wilde eigenlijk door totdat Jessa 1 jaar zou worden, en dan overstappen op bijvoorbeeld koemelk. Maar aan de andere kant was ik realistisch; live voeden vind ik makkelijk, maar genoeg melk bij elkaar kolven zodat Jessa genoeg melk binnen kreeg was vanaf de eerste werkdag na mijn verlof al drama. Dus ging ik door onder het motto ‘alles wat ze binnen krijgt is mooi’.

En nu… Nu is Jessa 1 jaar en geef ik dus 1 jaar borstvoeding. Ik had echt nooit verwacht dat ik een jaar borstvoeding zou geven. Ik dacht dat ik daar ‘het type’ niet voor was. Een gek idee, I know, maar als je nog geen kinderen hebt denk je over heel veel zaken heel anders dan wanneer je eenmaal kinderen hebt. Ik ben super trots op deze mijlpaal! Maar mijn kolf, die mag lekker de kast in en zal ik absoluut niet missen. 😉 Adios, wellicht tot de volgende baby!