Onze gastblogger Jessica deelt haar verhaal!  Jessica had namelijk 20 weken de zwangerschapsziekte hyperemesis gravidarum, belandde hierdoor in het ziekenhuis en zat nog 5 maanden aan de bank gekluisterd..

Op 15 Januari zat ik als een hopeloos verliefde meid met klapperende eierstokken in de auto bij mijn vriendin. Ik vertelde hoe ik het Bram zou laten weten als ik zwanger zou zijn. Prachtig zou het worden. Zo’n moment uit de films. Een slinger met ‘Jij word papa’ en babykleertjes zouden aan de muur blinken. Ik zou alles filmen en vervolgens dit filmpje aan de familie laten zien. Kippenvel kreeg ik ervan.

Net zoals mijn zwangerschap ging alles anders dan ik had gedacht.
Ik deed namelijk de volgende dag een zwangerschapstest rende gillend naar boven, maakte Bram wakker, duwde hem de test onder zijn neus en gilde. Bram! Je word papaaa. Ik moet eerlijk bekennen dat hij dit niet de meest fantastische manier vond…

Een week lang leefde we in een roes, ging die enorme smile niet van ons gezicht en bedacht ik me wat voor fantastische tijd we tegemoet gingen. Toen ik die zondag een avond/slaapdienst had belde ik voor het slapen nog even met Bram en hadden we het uiteraard over de zwangerschap. Ik zei dat ik benieuwd was naar die beruchte zwangerschapskwalen. Had, had, had ik dit maar nooit gezegd..

Maandagochtend 25 januari werd ik misselijk wakker. Nadat ik op werk mijn bewoners had gedoucht en klaargemaakt voor hun dag redde ik, eenmaal thuis, net de toilet om voor de allereerste keer flink te braken.Belde uiteraard Bram op om grinnikend te vertellen dat het ‘echte’ zwanger zijn begonnen was. Niet wetende dat dit voorlopig niet meer zou gaan ophouden…

De week die hierop volgde voelde best heftig. Ik gaf normaal gesproken nooit over en deed dit nu dagelijks. Ik voelde mij 24 uur per dag misselijk. We wisten dat dit erbij hoorde en zagen er ook niets geks achter. De dokter werd bezocht en gaf aan dat ik 7 weken zwanger was. Na een bezoek aan de verloskundige werd familie en vrienden op de hoogte gesteld.

Ik gaf niet 1 , 2 of 3 keer per dag over maar zo’n 4, 5 of 6 keer. In een rap tempo putte ik uit, bleef er niets meer binnen en was elk slokje water teveel. De kracht om gehurkt over te geven was er niet meer, als een vaatdoek hing ik over de bril heen. Zag sterretjes bij het opstaan en werden mijn tranen steeds minder. Huilen ging niet meer..

Ik heb het nog even vol gehouden en toen ging het fout..